چون وثاق محتسب جست آن غریب ** خلق گفتندش که بگذشت آن حبیب

او پریر از دار دنیا نقل کرد ** مرد و زن از واقعه‌ی او روی‌زرد

رفت آن طاوس عرشی سوی عرش ** چون رسید از هاتفانش بوی عرش

سایه‌اش گرچه پناه خلق بود ** در نوردید آفتابش زود زود

راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر 3120

نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد ** گوییا او نیز در پی جان بداد

پس گلاب و آب بر رویش زدند ** همرهان بر حالتش گریان شدند

تا به شب بی‌خویش بود و بعد از آن ** نیم مرده بازگشت از غیب جان

باخبر شدن آن غریب از وفات آن محتسب و استغفار او از اعتماد بر مخلوق و تعویل بر عطای مخلوق و یاد نعمتهای حق کردنش و انابت به حق از جرم خود ثم الذین کفروا بربهم یعدلون

چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125

او کله بخشید و تو سر پر خرد ** او قبا بخشید و تو بالا و قد

او زرم داد و تو دست زرشمار ** او ستورم داد و تو عقل سوار

خواجه شمعم دادو تو چشم قریر ** خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر

او وظیفه داد و تو عمر و حیات ** وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات

او وثاقم داد و تو چرخ و زمین ** در وثاقت او و صد چون او سمین 3130

زر از آن تست زر او نافرید ** نان از آن تست نان از تش رسید

آن سخا و رحم هم تو دادیش ** کز سخاوت می‌فزودی شادیش

من مرورا قبله‌ی خود ساختم ** قبله‌ساز اصل را انداختم

ما کجا بودیم کان دیان دین ** عقل می‌کارید اندر آب و طین

چون همی کرد از عدم گردون پدید ** وین بساط خاک را می‌گسترید 3135

ز اختران می‌ساخت او مصباح‌ها ** وز طبایع قفل با مفتاح‌ها

ای بسا بنیادها پنهان و فاش ** مضمر این سقف کرد و این فراش

آدم اصطرلاب اوصاف علوست ** وصف آدم مظهر آیات اوست

هرچه در وی می‌نماید عکس اوست ** هم‌چو عکس ماه اندر آب جوست

بر صطرلابش نقوش عنکبوت ** بهر اوصاف ازل دارد ثبوت 3140