چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125

او کله بخشید و تو سر پر خرد ** او قبا بخشید و تو بالا و قد

او زرم داد و تو دست زرشمار ** او ستورم داد و تو عقل سوار

خواجه شمعم دادو تو چشم قریر ** خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر

او وظیفه داد و تو عمر و حیات ** وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات

او وثاقم داد و تو چرخ و زمین ** در وثاقت او و صد چون او سمین 3130

زر از آن تست زر او نافرید ** نان از آن تست نان از تش رسید

آن سخا و رحم هم تو دادیش ** کز سخاوت می‌فزودی شادیش

من مرورا قبله‌ی خود ساختم ** قبله‌ساز اصل را انداختم

ما کجا بودیم کان دیان دین ** عقل می‌کارید اندر آب و طین

چون همی کرد از عدم گردون پدید ** وین بساط خاک را می‌گسترید 3135

ز اختران می‌ساخت او مصباح‌ها ** وز طبایع قفل با مفتاح‌ها

ای بسا بنیادها پنهان و فاش ** مضمر این سقف کرد و این فراش

آدم اصطرلاب اوصاف علوست ** وصف آدم مظهر آیات اوست

هرچه در وی می‌نماید عکس اوست ** هم‌چو عکس ماه اندر آب جوست

بر صطرلابش نقوش عنکبوت ** بهر اوصاف ازل دارد ثبوت 3140

تا ز چرخ غیب وز خورشید روح ** عنکبوتش درس گوید از شروح

عنکبوت و این صطرلاب رشاد ** بی‌منجم در کف عام اوفتاد

انبیا را داد حق تنجیم این ** غیب را چشمی بباید غیب‌بین

در چه دنیا فتادند این قرون ** عکس خود را دید هر یک چه درون

از برون دان آنچ در چاهت نمود ** ورنه آن شیری که در چه شد فرود 3145

برد خرگوشیش از ره کای فلان ** در تگ چاهست آن شیر ژیان

در رو اندر چاه کین از وی بکش ** چون ازو غالب‌تری سر بر کنش

آن مقلد سخره‌ی خرگوش شد ** از خیال خویشتن پر جوش شد