آن مقلد سخره‌ی خرگوش شد ** از خیال خویشتن پر جوش شد

او نگفت این نقش داد آب نیست ** این به جز تقلیب آن قلاب نیست

تو هم از دشمن چو کینی می‌کشی ** ای زبون شش غلط در هر ششی 3150

آن عداوت اندرو عکس حقست ** کز صفات قهر آنجا مشتقست

وآن گنه در وی ز جنس جرم تست ** باید آن خو را ز طبع خویش شست

خلق زشتت اندرو رویت نمود ** که ترا او صفحه‌ی آیینه بود

چونک قبح خویش دیدی ای حسن ** اندر آیینه بر آیینه مزن

می‌زند بر آب استاره‌ی سنی ** خاک تو بر عکس اختر می‌زنی 3155

کین ستاره‌ی نحس در آب آمدست ** تا کند او سعد ما را زیردست

خاک استیلا بریزی بر سرش ** چونک پنداری ز شبهه اخترش

عکس پنهان گشت و اندر غیب راند ** تو گمان بردی که آن اختر نماند

آن ستاره‌ی نحس هست اندر سما ** هم بدان سو بایدش کردن دوا

بلک باید دل سوی بی‌سوی بست ** نحس این سو عکس نحس بی‌سو است 3160

داد داد حق شناس و بخششش ** عکس آن دادست اندر پنج و شش

گر بود داد خسان افزون ز ریگ ** تو بمیری وآن بماند مردریگ

عکس آخر چند پاید در نظر ** اصل بینی پیشه کن ای کژنگر

حق چو بخشش کرد بر اهل نیاز ** با عطا بخشیدشان عمر دراز

خالدین شد نعمت و منعم علیه ** محیی الموتاست فاجتازوا الیه 3165

داد حق با تو در آمیزد چو جان ** آنچنان که آن تو باشی و تو آن

گر نماند اشتهای نان و آب ** بدهدت بی این دو قوت مستطاب

فربهی گر رفت حق در لاغری ** فربهی پنهانت بخشد آن سری

چون پری را قوت از بو می‌دهد ** هر ملک را قوت جان او می‌دهد

جان چه باشد که تو سازی زو سند ** حق به عشق خویش زنده‌ت می‌کند 3170

زو حیات عشق خواه و جان مخواه ** تو ازو آن رزق خواه و نان مخواه

خلق را چون آب دان صاف و زلال ** اندر آن تابان صفات ذوالجلال