بر جنازه هر که را بینی به خواب ** فارس منصب شود عالی رکاب

زانک آن تابوت بر خلقست بار ** بار بر خلقان فکندند این کبار

بار خود بر کس منه بر خویش نه ** سروری را کم طلب درویش به

مرکب اعناق مردم را مپا ** تا نیاید نقرست اندر دو پا

مرکبی را که آخرش تو ده دهی ** که به شهری مانی و ویران‌دهی 330

ده دهش اکنون که چون شهرت نمود ** تا نباید رخت در ویران گشود

ده دهش اکنون که صد بستانت هست ** تا نگردی عاجز و ویران‌پرست

گفت پیغامبر که جنت از اله ** گر همی‌خواهی ز کس چیزی مخواه

چون نخواهی من کفیلم مر ترا ** جنت الماوی و دیدار خدا

آن صحابی زین کفالت شد عیار ** تا یکی روزی که گشته بد سوار 335

تازیانه از کفش افتاد راست ** خود فرو آمد ز کس آنرا نخواست

آنک از دادش نیاید هیچ بد ** داند و بی‌خواهشی خود می‌دهد

ور به امر حق بخواهی آن رواست ** آنچنان خواهش طریق انبیاست

بد نماند چون اشارت کرد دوست ** کفر ایمان شد چون کفر از بهر اوست

هر بدی که امر او پیش آورد ** آن ز نیکوهای عالم بگذرد 340

زان صدف گر خسته گردد نیز پوست ** ده مده که صد هزاران در دروست

این سخن پایان ندارد بازگرد ** سوی شاه و هم‌مزاج بازگرد

باز رو در کان چو زر ده‌دهی ** تا رهد دستان تو از ده‌دهی

صورتی را چون بدل ره می‌دهند ** از ندامت آخرش ده می‌دهند

توبه می‌آرند هم پروانه‌وار ** باز نسیان می‌کشدشان سوی کار 345

هم‌چو پروانه ز دور آن نار را ** نور دید و بست آن سو بار را

چون بیامد سوخت پرش را گریخت ** باز چون طفلان فتاد و ملح ریخت

بار دیگر بر گمان طمع سود ** خویش زد بر آتش آن شمع زود

بار دیگر سوخت هم واپس بجست ** باز کردش حرص دل ناسی و مست

آن زمان کز سوختن وا می‌جهد ** هم‌چو هندو شمع را ده می‌دهد 350