تازیانه از کفش افتاد راست ** خود فرو آمد ز کس آنرا نخواست

آنک از دادش نیاید هیچ بد ** داند و بی‌خواهشی خود می‌دهد

ور به امر حق بخواهی آن رواست ** آنچنان خواهش طریق انبیاست

بد نماند چون اشارت کرد دوست ** کفر ایمان شد چون کفر از بهر اوست

هر بدی که امر او پیش آورد ** آن ز نیکوهای عالم بگذرد 340

زان صدف گر خسته گردد نیز پوست ** ده مده که صد هزاران در دروست

این سخن پایان ندارد بازگرد ** سوی شاه و هم‌مزاج بازگرد

باز رو در کان چو زر ده‌دهی ** تا رهد دستان تو از ده‌دهی

صورتی را چون بدل ره می‌دهند ** از ندامت آخرش ده می‌دهند

توبه می‌آرند هم پروانه‌وار ** باز نسیان می‌کشدشان سوی کار 345

هم‌چو پروانه ز دور آن نار را ** نور دید و بست آن سو بار را

چون بیامد سوخت پرش را گریخت ** باز چون طفلان فتاد و ملح ریخت

بار دیگر بر گمان طمع سود ** خویش زد بر آتش آن شمع زود

بار دیگر سوخت هم واپس بجست ** باز کردش حرص دل ناسی و مست

آن زمان کز سوختن وا می‌جهد ** هم‌چو هندو شمع را ده می‌دهد 350

که ای رخت تابان چون ماه شب‌فروز ** وی به صحبت کاذب و مغرورسوز

باز از یادش رود توبه و انین ** کاوهن الرحمن کید الکاذبین

در عموم تاویل این آیت کی کلما اوقدوا نارا للحرب

کلما هم اوقدوا نار الوغی ** اطفاء الله نارهم حتی انطفا

عزم کرده که دلا آنجا مه‌ایست ** گشته ناسی زانک اهل عزم نیست

چون نبودش تخم صدقی کاشته ** حق برو نسیان آن بگماشته 355

گرچه بر آتش‌زنه‌ی دل می‌زند ** آن ستاره‌ش را کف حق می‌کشد

قصه‌ای هم در تقریر این

شرفه‌ای بشنید در شب معتمد ** برگرفت آتش‌زنه که آتش زند

دزد آمد آن زمان پیشش نشست ** چون گرفت آن سوخته می‌کرد پست

می‌نهاد آنجا سر انگشت را ** تا شود استاره‌ی آتش فنا

خواجه می‌پنداشت کز خود می‌مرد ** این نمی‌دید او که دزدش می‌کشد 360