زین سبب درخواست از حق مصطفی ** زشت را هم زشت و حق را حق‌نما

تا به آخر چون بگردانی ورق ** از پشیمانی نه افتم در قلق

مکر که کرد آن عماد الملک فرد ** مالک الملکش بدان ارشاد کرد 3515

مکر حق سرچشمه‌ی این مکرهاست ** قلب بین اصبعین کبریاست

آنک سازد در دلت مکر و قیاس ** آتشی داند زدن اندر پلاس

رجوع کردن به قصه‌ی آن پای‌مرد و آن غریب وام‌دار و بازگشتن ایشان از سر گور خواجه و خواب دیدن پای‌مرد خواجه را الی آخره

بی‌نهایت آمد این خوش سرگذشت ** چون غریب از گور خواجه باز گشت

پای مردش سوی خانه‌ی خویش برد ** مهر صد دینار را فا او سپرد

لوتش آورد و حکایت‌هاش گفت ** کز امید اندر دلش صد گل شکفت 3520

آنچ بعد العسر یسر او دیده بود ** با غریب از قصه‌ی آن لب گشود

نیم‌شب بگذشت و افسانه کنان ** خوابشان انداخت تا مرعای جان

دید پامرد آن همایون خواجه را ** اندر آن شب خواب بر صدر سرا

خواجه گفت ای پای‌مرد با نمک ** آنچ گفتی من شنیدم یک به یک

لیک پاسخ دادنم فرمان نبود ** بی‌اشارت لب نیارستم گشود 3525

ما چو واقف گشته‌ایم از چون و چند ** مهر با لب‌های ما بنهاده‌اند

تا نگردد رازهای غیب فاش ** تا نگردد منهدم عیش و معاش

تا ندرد پرده‌ی غفلت تمام ** تا نماند دیگ محنت نیم‌خام

ما همه گوشیم کر شد نقش گوش ** ما همه نطقیم لیکن لب خموش

هر چه ما دادیم دیدیم این زمان ** این جهان پرده‌ست و عینست آن جهان 3530

روز کشتن روز پنهان کردنست ** تخم در خاکی پریشان کردنست

وقت بدرودن گه منجل زدن ** روز پاداش آمد و پیدا شدن

گفتن خواجه در خواب به آن پای‌مرد وجوه وام آن دوست را کی آمده بود و نشان دادن جای دفن آن سیم و پیغام کردن به وارثان کی البته آن را بسیار نبینند وهیچ باز نگیرند و اگر چه او هیچ از آن قبول نکند یا بعضی را قبول نکند هم آنجا بگذارند تا هر آنک خواهد برگیرد کی من با خدا نذرها کردم کی از آن سیم به من و به متعلقان من حبه‌ای باز نگردد الی آخره

بشنو اکنون داد مهمان جدید ** من همی دیدم که او خواهد رسید

من شنوده بودم از وامش خبر ** بسته بهر او دو سه پاره گهر

که وفای وام او هستند و بیش ** تا که ضیفم را نگردد سینه ریش 3535

وام دارد از ذهب او نه هزار ** وام را از بعض این گو بر گزار

فضله ماند زین بسی گو خرج کن ** در دعایی گو مرا هم درج کن