قرةالعینت چو ز آب و گل بود ** راتبه‌ی این قره درد دل بود

قلعه را چون آب آید از برون ** در زمان امن باشد بر فزون 3600

چونک دشمن گرد آن حلقه کند ** تا که اندر خونشان غرقه کند

آب بیرون را ببرند آن سپاه ** تا نباشد قلعه را زانها پناه

آن زمان یک چاه شوری از درون ** به ز صد جیحون شیرین از برون

قاطع الاسباب و لشکرهای مرگ ** هم‌چو دی آید به قطع شاخ و برگ

در جهان نبود مددشان از بهار ** جز مگر در جان بهار روی یار 3605

زان لقب شد خاک را دار الغرور ** کو کشد پا را سپس یوم العبور

پیش از آن بر راست و بر چپ می‌دوید ** که بچینم درد تو چیزی نچید

او بگفتی مر ترا وقت غمان ** دور از تو رنج و ده که در میان

چون سپاه رنج آمد بست دم ** خود نمی‌گوید ترا من دیده‌ام

حق پی شیطان بدین سان زد مثل ** که ترا در رزم آرد با حیل 3610

که ترا یاری دهم من با توم ** در خطرها پیش تو من می‌دوم

اسپرت باشم گه تیر خدنگ ** مخلص تو باشم اندر وقت تنگ

جان فدای تو کنم در انتعاش ** رستمی شیری هلا مردانه باش

سوی کفرش آورد زین عشوه‌ها ** آن جوال خدعه و مکر و دها

چون قدم بنهاد در خندق فتاد ** او به قاهاقاه خنده لب گشاد 3615

هی بیا من طمعها دارم ز تو ** گویدش رو رو که بیزارم ز تو

تو نترسیدی ز عدل کردگار ** من همی‌ترسم دو دست از من بدار

گفت حق خود او جدا شد از بهی ** تو بدین تزویرها هم کی رهی

فاعل و مفعول در روز شمار ** روسیاهند و حریف سنگسار

ره‌زده و ره‌زن یقین در حکم و داد ** در چه بعدند و در بس المهاد 3620

گول را و غول را کو را فریفت ** از خلاص و فوز می‌باید شکیفت

هم خر و خرگیر اینجا در گلند ** غافلند این‌جا و آن‌جا آفلند

جز کسانی را که وا گردند از آن ** در بهار فضل آیند از خزان