انبیا را حق بسیارست از آن ** که خبر کردند از پایانمان

انبیا را حق بسیارست از آن ** که خبر کردند از پایانمان 3770

کاینچ می‌کاری نروید جز که خار ** وین طرف پری نیابی زو مطار

تخم از من بر که تا ریعی دهد ** با پر من پر که تیر آن سو جهد

تو ندانی واجبی آن و هست ** هم تو گویی آخر آن واجب بدست

او توست اما نه این تو آن توست ** که در آخر واقف بیرون‌شوست

توی آخر سوی توی اولت ** آمدست از بهر تنبیه و صلت 3775

توی تو در دیگری آمد دفین ** من غلام مرد خودبینی چنین

آنچ در آیینه می‌بیند جوان ** پیر اندر خشت بیند بیش از آن

ز امر شاه خویش بیرون آمدیم ** با عنایات پدر یاغی شدیم

سهل دانستیم قول شاه را ** وان عنایت‌های بی اشباه را

نک در افتادیم در خندق همه ** کشته و خسته‌ی بلا بی ملحمه 3780

تکیه بر عقل خود و فرهنگ خویش ** بودمان تا این بلا آمد به پیش

بی‌مرض دیدیم خویش و بی ز رق ** آنچنان که خویش را بیمار دق

علت پنهان کنون شد آشکار ** بعد از آنک بند گشتیم و شکار

سایه‌ی رهبر بهست از ذکر حق ** یک قناعت به که صد لوت و طبق

چشم بینا بهتر از سیصد عصا ** چشم بشناسد گهر را از حصا 3785

در تفحص آمدند از اندهان ** صورت کی بود عجب این در جهان

بعد بسیاری تفحص در مسیر ** کشف کرد آن راز را شیخی بصیر

نه از طریق گوش بل از وحی هوش ** رازها بد پیش او بی روی‌پوش

گفت نقش رشک پروینست این ** صورت شه‌زاده‌ی چینست این

هم‌چو جان و چون جنین پنهانست او ** در مکتم پرده و ایوانست او 3790

سوی او نه مرد ره دارد نه زن ** شاه پنهان کرد او را از فتن

غیرتی دارد ملک بر نام او ** که نپرد مرغ هم بر بام او

وای آن دل کش چنین سودا فتاد ** هیچ کس را این چنین سودا مباد

این سزای آنک تخم جهل کاشت ** وآن نصیحت را کساد و سهل داشت