کوسه را بد بر زنخدان چار مو ** لیک هم‌چون ماه بدرش بود رو

کودک امرد به صورت بود زشت ** هم نهاد اندر پس کون بیست خشت

لوطیی دب برد شب در انبهی ** خشتها را نقل کرد آن مشتهی

دست چون بر وی زد او از جا بجست ** گفت هی تو کیستی ای سگ‌پرست

گفت این سی خشت چون انباشتی ** گفت تو سی خشت چون بر داشتی 3850

کودک بیمارم و از ضعف خود ** کردم اینجا احتیاط و مرتقد

گفت اگر داری ز رنجوری تفی ** چون نرفتی جانب دار الشفا

یا به خانه‌ی یک طبیبی مشفقی ** که گشادی از سقامت مغلقی

گفت آخر من کجا دانم شدن ** که بهرجا می‌روم من ممتحن

چون تو زندیقی پلیدی ملحدی ** می بر آرد سر به پیشم چون ددی 3855

خانقاهی که بود بهتر مکان ** من ندیدم یک دمی در وی امان

رو به من آرند مشتی حمزه‌خوار ** چشم‌ها پر نطفه کف خایه‌فشار

وانک ناموسیست خود از زیر زیر ** غمزه دزدد می‌دهد مالش به کیر

خانقه چون این بود بازار عام ** چون بود خر گله و دیوان خام

خر کجا ناموس و تقوی از کجا ** خر چه داند خشیت و خوف و رجا 3860

عقل باشد آمنی و عدل‌جو ** بر زن و بر مرد اما عقل کو

ور گریزم من روم سوی زنان ** هم‌چو یوسف افتم اندر افتتان

یوسف از زن یافت زندان و فشار ** من شوم توزیع بر پنجاه دار

آن زنان از جاهلی بر من تنند ** اولیاشان قصد جان من کنند

نه ز مردان چاره دارم نه از زنان ** چون کنم که نی ازینم نه از آن 3865

بعد از آن کودک به کوسه بنگریست ** گفت او با آن دو مو از غم بریست

فارغست از خشت و از پیکار خشت ** وز چو تو مادرفروش کنک زشت

بر زنخ سه چار مو بهر نمون ** بهتر از سی خشت گرداگرد کون

ذره‌ای سایه‌ی عنایت بهترست ** از هزاران کوشش طاعت‌پرست

زانک شیطان خشت طاعت بر کند ** گر دو صد خشتست خود را ره کند 3870