رو به من آرند مشتی حمزه‌خوار ** چشم‌ها پر نطفه کف خایه‌فشار

وانک ناموسیست خود از زیر زیر ** غمزه دزدد می‌دهد مالش به کیر

خانقه چون این بود بازار عام ** چون بود خر گله و دیوان خام

خر کجا ناموس و تقوی از کجا ** خر چه داند خشیت و خوف و رجا 3860

عقل باشد آمنی و عدل‌جو ** بر زن و بر مرد اما عقل کو

ور گریزم من روم سوی زنان ** هم‌چو یوسف افتم اندر افتتان

یوسف از زن یافت زندان و فشار ** من شوم توزیع بر پنجاه دار

آن زنان از جاهلی بر من تنند ** اولیاشان قصد جان من کنند

نه ز مردان چاره دارم نه از زنان ** چون کنم که نی ازینم نه از آن 3865

بعد از آن کودک به کوسه بنگریست ** گفت او با آن دو مو از غم بریست

فارغست از خشت و از پیکار خشت ** وز چو تو مادرفروش کنک زشت

بر زنخ سه چار مو بهر نمون ** بهتر از سی خشت گرداگرد کون

ذره‌ای سایه‌ی عنایت بهترست ** از هزاران کوشش طاعت‌پرست

زانک شیطان خشت طاعت بر کند ** گر دو صد خشتست خود را ره کند 3870

خشت اگر پرست بنهاده‌ی توست ** آن دو سه مو از عطای آن سوست

در حقیقت هر یکی مو زان کهیست ** کان امان‌نامه‌ی صله‌ی شاهنشهیست

تو اگر صد قفل بنهی بر دری ** بر کند آن جمله را خیره‌سری

شحنه‌ای از موم اگر مهری نهد ** پهلوانان را از آن دل بشکهد

آن دو سه تار عنایت هم‌چو کوه ** سد شد چون فر سیما در وجوه 3875

خشت را مگذار ای نیکوسرشت ** لیک هم آمن مخسپ از دیو زشت

رو دو تا مو زان کرم با دست آر ** وانگهان آمن بخسپ و غم مدار

نوم عالم از عبادت به بود ** آنچنان علمی که مستنبه بود

آن سکون سابح اندر آشنا ** به ز جهد اعجمی با دست و پا

اعجمی زد دست و پا و غرق شد ** می‌رود سباح ساکن چون عمد 3880

علم دریاییست بی‌حد و کنار ** طالب علمست غواص بحار