ما سپاه خویش را هی هی کنان ** که به پیش آیید قاهر چون سنان

جمله عالم را نشان داده به صبر ** زانک صبر آمد چراغ و نور صدر 3900

نوبت ما شد چه خیره‌سر شدیم ** چون زنان زشت در چادر شدیم

ای دلی که جمله را کردی تو گرم ** گرم کن خود را و از خود دار شرم

ای زبان که جمله را ناصح بدی ** نوبت تو گشت از چه تن زدی

ای خرد کو پند شکرخای تو ** دور تست این دم چه شد هیهای تو

ای ز دلها برده صد تشویش را ** نوبت تو شد بجنبان ریش را 3905

از غری ریش ار کنون دزدیده‌ای ** پیش ازین بر ریش خود خندیده‌ای

وقت پند دیگرانی های های ** در غم خود چون زنانی وای وای

چون به درد دیگران درمان بدی ** درد مهمان تو آمد تن زدی

بانگ بر لشکر زدن بد ساز تو ** بانگ بر زن چه گرفت آواز تو

آنچ پنجه سال بافیدی به هوش ** زان نسیج خود بغلتانی بپوش 3910

از نوایت گوش یاران بود خوش ** دست بیرون آر و گوش خود بکش

سر بدی پیوسته خود را دم مکن ** پا و دست و ریش و سبلت گم مکن

بازی آن تست بر روی بساط ** خویش را در طبع آر و در نشاط

ذکر آن پادشاه که آن دانشمند را به اکراه در مجلس آورد و بنشاند ساقی شراب بر دانشمند عرضه کرد ساغر پیش او داشت رو بگردانید و ترشی و تندی آغاز کرد شاه ساقی را گفت کی هین در طبعش آر ساقی چندی بر سرش کوفت و شرابش در خورد داد الی آخره

پادشاهی مست اندر بزم خوش ** می‌گذشت آن یک فقیهی بر درش

کرد اشارت کش درین مجلس کشید ** وان شراب لعل را با او چشید 3915

پس کشیدندش به شه بی‌اختیار ** شست در مجلس ترش چون زهر و مار

عرضه کردش می نپذرفت او به خشم ** از شه و ساقی بگردانید چشم

که به عمر خود نخوردستم شراب ** خوشتر آید از شرابم زهر ناب

هین به جای می به من زهری دهید ** تا من از خویش و شما زین وا رهید

می نخورده عربده آغاز کرد ** گشته در مجلس گران چون مرگ و درد 3920

هم‌چو اهل نفس و اهل آب و گل ** در جهان بنشسته با اصحاب دل

حق ندارد خاصگان را در کمون ** از می احرار جز در یشربون

عرضه می‌دارند بر محجوب جام ** حس نمی‌یابد از آن غیر کلام