جان به جان پیوست و قالب‌ها چخید ** چون دو مرغ سربریده می‌طپید

چه سقایه چه ملک چه ارسلان ** چه حیا چه دین چه بیم و خوف جان 3960

چشمشان افتاده اندر عین و غین ** نه حسن پیداست این‌جا نه حسین

شد دراز و کو طریق بازگشت ** انتظار شاه هم از حد گذشت

شاه آمد تا ببیند واقعه ** دید آن‌جا زلزله‌ی القارعه

آن فقیه از بیم برجست و برفت ** سوی مجلس جام را بربود تفت

شه چون دوزخ پر شرار و پر نکال ** تشنه‌ی خون دو جفت بدفعال 3965

چون فقیهش دید رخ پر خشم و قهر ** تلخ و خونی گشته هم‌چون جام زهر

بانگ زد بر ساقیش که ای گرم‌دار ** چه نشستی خیره ده در طبعش آر

خنده آمد شاه را گفت ای کیا ** آمدم با طبع آن دختر ترا

پادشاهم کار من عدلست و داد ** زان خورم که یار را جودم بداد

آنچ آن را من ننوشم هم‌چو نوش ** کی دهم در خورد یار و خویش و توش 3970

زان خورانم من غلامان را که من ** می‌خورم بر خوان خاص خویشتن

زان خورانم بندگان را از طعام ** که خورم من خود ز پخته یا ز خام

من چو پوشم از خز و اطلس لباس ** زان بپوشانم حشم را نه پلاس

شرم دارم از نبی ذو فنون ** البسوهم گفت مما تلبسون

مصطفی کرد این وصیت با بنون ** اطعموا الاذناب مما تاکلون 3975

دیگران را بس به طبع آورده‌ای ** در صبوری چست و راغب کرده‌ای

هم به طبع‌آور بمردی خویش را ** پیشوا کن عقل صبراندیش را

چون قلاووزی صبرت پر شود ** جان به اوج عرش و کرسی بر شود

مصطفی بین که چو صبرش شد براق ** بر کشانیدش به بالای طباق

روان گشتن شاه‌زادگان بعد از تمام بحث و ماجرا به جانب ولایت چین سوی معشوق و مقصود تا به قدر امکان به مقصود نزدیک‌تر باشند اگر چه راه وصل مسدودست به قدر امکان نزدیک‌تر شدن محمودست الی آخره

این بگفتند و روان گشتند زود ** هر چه بود ای یار من آن لحظه بود 3980

صبر بگزیدند و صدیقین شدند ** بعد از آن سوی بلاد چین شدند

والدین و ملک را بگذاشتند ** راه معشوق نهان بر داشتند

هم‌چو ابراهیم ادهم از سریر ** عشقشان بی‌پا و سر کرد و فقیر