که بپرس از کاروان تا از کجاست ** او برفت این جمله وا پرسید راست

بی‌وصیت بی‌اشارت یک به یک ** حالشان دریافت بی ریبی و شک

هر چه زین سی میر اندر سی مقام ** کشف شد زو آن به یکدم شد تمام 400

مدافعه‌ی امرا آن حجت را به شبهه‌ی جبریانه و جواب دادن شاه ایشان را

پس بگفتند آن امیران کین فنیست ** از عنایتهاش کار جهد نیست

قسمت حقست مه را روی نغز ** داده‌ی بختست گل را بوی نغز

گفت سلطان بلک آنچ از نفس زاد ** ریع تقصیرست و دخل اجتهاد

ورنه آدم کی بگفتی با خدا ** ربنا انا ظلمنا نفسنا

خود بگفتی کین گناه از نفس بود ** چون قضا این بود حزم ما چه سود 405

هم‌چو ابلیسی که گفت اغویتنی ** تو شکستی جام و ما را می‌زنی

بل قضا حقست و جهد بنده حق ** هین مباش اعور چو ابلیس خلق

در تردد مانده‌ایم اندر دو کار ** این تردد کی بود بی‌اختیار

این کنم یا آن کنم او کی گود ** که دو دست و پای او بسته بود

هیچ باشد این تردد بر سرم ** که روم در بحر یا بالا پرم 410

این تردد هست که موصل روم ** یا برای سحر تا بابل روم

پس تردد را بباید قدرتی ** ورنه آن خنده بود بر سبلتی

بر قضا کم نه بهانه ای جوان ** جرم خود را چون نهی بر دیگران

خون کند زید و قصاص او به عمر ** می خورد عمرو و بر احمد حد خمر

گرد خود برگرد و جرم خود ببین ** جنبش از خود بین و از سایه مبین 415

که نخواهد شد غلط پاداش میر ** خصم را می‌داند آن میر بصیر

چون عسل خوردی نیامد تب به غیر ** مزد روز تو نیامد شب به غیر

در چه کردی جهد کان وا تو نگشت ** تو چه کاریدی که نامد ریع کشت

فعل تو که زاید از جان و تنت ** هم‌چو فرزندت بگیرد دامنت

فعل را در غیب صورت می‌کنند ** فعل دزدی را نه داری می‌زنند 420

دار کی ماند به دزدی لیک آن ** هست تصویر خدای غیب‌دان

در دل شحنه چو حق الهام داد ** که چنین صورت بساز از بهر داد