شاه ما خود هیچ فرزندی نزاد ** بلک سوی خویش زن را ره نداد

هر که از شاهان ازین نوعش بگفت ** گردنش با تیغ بران کرد جفت

شاه گوید چونک گفتی این مقال ** یا بکن ثابت که دارم من عیال

مر مرا دختر اگر ثابت کنی ** یافتی از تیغ تیزم آمنی

ورنه بی شک من ببرم حلق تو ** بر کشم از صوفی جان دلق تو 4150

سر نخواهی برد هیچ از تیغ تو ** ای بگفته لاف کذب آمیغ تو

بنگر ای از جهل گفته ناحقی ** پر ز سرهای بریده خندقی

خندقی از قعر خندق تا گلو ** پر ز سرهای بریده زین غلو

جمله اندر کار این دعوی شدند ** گردن خود را بدین دعوی زدند

هان ببین این را به چشم اعتبار ** این چنین دعوی میندیش و میار 4155

تلخ خواهی کرد بر ما عمر ما ** کی برین می‌دارد ای دادر ترا

گر رود صد سال آنک آگاه نیست ** بر عما آن از حساب راه نیست

بی‌سلاحی در مرو در معرکه ** هم‌چو بی‌باکان مرو در تهلکه

این همه گفتند و گفت آن ناصبور ** که مرا زین گفته‌ها آید نفور

سینه پر آتش مرا چون منقل است ** کشت کامل گشت وقت منجل است 4160

صدر را صبری بد اکنون آن نماد ** بر مقام صبر عشق آتش نشاند

صبر من مرد آن شبی که عشق زاد ** درگذشت او حاضران را عمر باد

ای محدث از خطاب و از خطوب ** زان گذشتم آهن سردی مکوب

سرنگونم هی رها کن پای من ** فهم کو در جمله‌ی اجزای من

اشترم من تا توانم می‌کشم ** چون فتادم زار با کشتن خوشم 4165

پر سر مقطوع اگر صد خندق است ** پیش درد من مزاج مطلق است

من نخواهم زد دگر از خوف و بیم ** این چنین طبل هوا زیر گلیم

من علم اکنون به صحرا می‌زنم ** یا سراندازی و یا روی صنم

حلق کو نبود سزای آن شراب ** آن بریده به به شمشیر و ضراب

دیده کو نبود ز وصلش در فره ** آن چنان دیده سپید کور به 4170