حق معیت گفت و دل را مهر کرد ** تا که عکس آید به گوش دل نه طرد

حق معیت گفت و دل را مهر کرد ** تا که عکس آید به گوش دل نه طرد 4180

چون سفرها کرد و داد راه داد ** بعد از آن مهر از دل او بر گشاد

چون خطایین آن حساب با صفا ** گرددش روشن ز بعد دو خطا

بعد از آن گوید اگر دانستمی ** این معیت را کی او را جستمی

دانش آن بود موقوف سفر ** ناید آن دانش به تیزی فکر

آنچنان که وجه وام شیخ بود ** بسته و موقوف گریه‌ی آن وجود 4185

کودک حلواییی بگریست زار ** توخته شد وام آن شیخ کبار

گفته شد آن داستان معنوی ** پیش ازین اندر خلال مثنوی

در دلت خوف افکند از موضعی ** تا نباشد غیر آنت مطمعی

در طمع فایده‌ی دیگر نهد ** وآن مرادت از کسی دیگر دهد

ای طمع در بسته در یک جای سخت ** که آیدم میوه از آن عالی‌درخت 4190

آن طمع زان جا نخواهد شد وفا ** بل ز جای دیگر آید آن عطا

آن طمع را پس چرا در تو نهاد ** چون نخواستت زان طرف آن چیز داد

از برای حکمتی و صنعتی ** نیز تا باشد دلت در حیرتی

تا دلت حیران بود ای مستفید ** که مرادم از کجا خواهد رسد

تا بدانی عجز خویش و جهل خویش ** تا شود ایقان تو در غیب بیش 4195

هم دلت حیران بود در منتجع ** که چه رویاند مصرف زین طمع

طمع داری روزیی در درزیی ** تا ز خیاطی بی زر تا زیی

رزق تو در زرگری آرد پدید ** که ز وهمت بود آن مکسب بعید

پس طمع در درزیی بهر چه بود ** چون نخواست آن رزق زان جانب گشود

بهر نادر حکمتی در علم حق ** که نبشت آن حکم را در ما سبق 4200

نیز تا حیران بود اندیشه‌ات ** تا که حیرانی بود کل پیشه‌ات

یا وصال یار زین سعیم رسد ** یا ز راهی خارج از سعی جسد

من نگویم زین طریق آید مراد ** می‌طپم تا از کجا خواهد گشاد

سربریده مرغ هر سو می‌فتد ** تا کدامین سو رهد جان از جسد