آن بود لطف خفی کو را صمد ** نار بنماید خود آن نوری بود

آن بود لطف خفی کو را صمد ** نار بنماید خود آن نوری بود 4360

نیست مخفی مزد دادن در تقی ** ساحران را اجر بین بعد از خطا

نیست مخفی وصل اندر پرورش ** ساحران را وصل داد او در برش

نیست مخفی سیر با پای روا ** ساحران را سیر بین در قطع پا

عارفان زانند دایم آمنون ** که گذر کردند از دریای خون

امنشان از عین خوف آمد پدید ** لاجرم باشند هر دم در مزید 4365

امن دیدی گشته در خوفی خفی ** خوف بین هم در امیدی ای حفی

آن امیر از مکر بر عیسی تند ** عیسی اندر خانه رو پنهان کند

اندر آید تا شود او تاجدار ** خود ز شبه عیسی آید تاج‌دار

هی می‌آویزید من عیسی نیم ** من امیرم بر جهودان خوش‌پیم

زوترش بردار آویزید کو ** عیسی است از دست ما تخلیط‌جو 4370

چند لشکر می‌رود تا بر خورد ** برگ او فی گردد و بر سر خورد

چند بازرگان رود بر بوی سود ** عید پندارد بسوزد همچو عود

چند در عالم بود برعکس این ** زهر پندارد بود آن انگبین

بس سپه بنهاده دل بر مرگ خویش ** روشنیها و ظفر آید به پیش

ابرهه با پیل بهر ذل بیت ** آمده تا افکند حی را چو میت 4375

تا حریم کعبه را ویران کند ** جمله را زان جای سرگردان کند

تا همه زوار گرد او تنند ** کعبه‌ی او را همه قبله کنند

وز عرب کینه کشد اندر گزند ** که چرا در کعبه‌ام آتش زنند

عین سعیش عزت کعبه شده ** موجب اعزاز آن بیت آمده

مکیان را عز یکی بد صد شده ** تا قیامت عزشان ممتد شده 4380

او و کعبه‌ی او شده مخسوف‌تر ** از چیست این از عنایات قدر

از جهاز ابرهه هم‌چون دده ** آن فقیران عرب توانگر شده

او گمان برده که لشکر می‌کشید ** بهر اهل بیت او زر می‌کشید

اندرین فسخ عزایم وین همم ** در تماشا بود در ره هر قدم