از غبار مرکب آن شاه نر ** یافت او کحل عزیزی در بصر

برچنین گلزار دامن می‌کشید ** جزو جزوش نعره زن هل من مزید

گلشنی کز بقل روید یک دمست ** گلشنی کز عقل روید خرمست

گلشنی کز گل دمد گردد تباه ** گلشنی کز دل دمد وافر حتاه 4650

علم‌های با مزه‌ی دانسته‌مان ** زان گلستان یک دو سه گل‌دسته دان

زان زبون این دو سه گل دسته‌ایم ** که در گلزار بر خود بسته‌ایم

آن‌چنان مفتاح‌ها هر دم بنان ** می‌فتد ای جان دریغا از بنان

ور دمی هم فارغ آرندت ز نان ** گرد چادر گردی و عشق زنان

باز استسقات چون شد موج‌زن ** ملک شهری بایدت پر نان و زن 4655

مار بودی اژدها گشتی مگر ** یک سرت بود این زمانی هفت‌سر

اژدهای هفت‌سر دوزخ بود ** حرص تو دانه‌ست و دوزخ فخ بود

دام را بدران بسوزان دانه را ** باز کن درهای نو این خانه را

چون تو عاشق نیستی ای نرگدا ** هم‌چو کوهی بی‌خبر داری صدا

کوه را گفتار کی باشد ز خود ** عکس غیرست آن صدا ای معتمد 4660

گفت تو زان سان که عکس دیگریست ** جمله احوالت به جز هم عکس نیست

خشم و ذوقت هر دو عکس دیگران ** شادی قواده و خشم عوان

آن عوان را آن ضعیف آخر چه کرد ** که دهد او را به کینه زجر و درد

تا بکی عکس خیال لامعه ** جهد کن تا گرددت این واقعه

تا که گفتارت ز حال تو بود ** سیر تو با پر و بال تو بود 4665

صید گیرد تیر هم با پر غیر ** لاجرم بی‌بهره است از لحم طیر

باز صید آرد به خود از کوهسار ** لاجرم شاهش خوراند کبک و سار

منطقی کز وحی نبود از هواست ** هم‌چو خاکی در هوا و در هباست

گر نماید خواجه را این دم غلط ** ز اول والنجم بر خوان چند خط

تا که ما ینطق محمد عن هوی ** ان هو الا بوحی احتوی 4670

احمدا چون نیستت از وحی یاس ** جسمیان را ده تحری و قیاس