لطف‌های شه که ذکر آن گذشت ** از تجبر بر دلش پوشیده گشت

هم‌چنان نمرود آن الطاف را ** زیر پا بنهاد از جهل و عمی

این زمان کافر شد و ره می‌زند ** کبر و دعوی خدایی می‌کند

رفته سوی آسمان با جلال ** با سه کرکس تا کند با من قتال

صد هزاران طفل بی‌تلویم را ** کشته تا یابد وی ابراهیم را 4850

که منجم گفته کاندر حکم سال ** زاد خواهد دشمنی بهر قتال

هین بکن در دفع آن خصم احتیاط ** هر که می‌زایید می‌کشت از خباط

کوری او رست طفل وحی کش ** ماند خون‌های دگر در گردنش

از پدر یابید آن ملک ای عجب ** تا غرورش داد ظلمات نسب

دیگران را گر ام و اب شد حجاب ** او ز ما یابید گوهرها به جیب 4855

گرگ درنده‌ست نفس بد یقین ** چه بهانه می‌نهی بر هر قرین

در ضلالت هست صد کل را کله ** نفس زشت کفرناک پر سفه

زین سبب می‌گویم این بنده‌ی فقیر ** سلسله از گردن سگ برمگیر

گر معلم گشت این سگ هم سگست ** باش ذلت نفسه کو بدرگست

فرض می‌آری به جا گر طایفی ** بر سهیلی چون ادیم طایفی 4860

تا سهیلت وا خرد از شر پوست ** تا شوی چون موزه‌ای هم‌پای دوست

جمله قرآن شرح خبث نفس‌هاست ** بنگر اندر مصحف آن چشمت کجاست

ذکر نفس عادیان کالت بیافت ** در قتال انبیا مو می‌شکافت

قرن قرن از شوم نفس بی‌ادب ** ناگهان اندر جهان می‌زد لهب

رجوع کردن بدان قصه کی شاه‌زاده بدان طغیان زخم خورد از خاطر شاه پیش از استکمال فضایل دیگر از دنیا برفت

قصه کوته کن که رای نفس کور ** برد او را بعد سالی سوی گور 4865

شاه چون از محو شد سوی وجود ** چشم مریخیش آن خون کرده بود

چون به ترکش بنگرید آن بی‌نظیر ** دید کم از ترکشش یک چوبه تیر

گفت کو آن تیر و از حق باز جست ** گفت که اندر حلق او کز تیر تست

عفو کرد آن شاه دریادل ولی ** آمده بد تیر اه بر مقتلی

کشته شد در نوحه‌ی او می‌گریست ** اوست جمله هم کشنده و هم ولیست 4870