پیش از آنک اشکسته گردد کاروان ** آن زمان چوبک بزن ای پاسبان

حکایت پاسبان کی خاموش کرد تا دزدان رخت تاجران بردند به کلی بعد از آن هیهای و پاسبانی می‌کرد

پاسبانی خفت و دزد اسباب برد ** رختها را زیر هر خاکی فشرد

روز شد بیدار شد آن کاروان ** دید رفته رخت و سیم و اشتران

پس بدو گفتند ای حارس بگو ** که چه شد این رخت و این اسباب کو

گفت دزدان آمدند اندر نقاب ** رختها بردند از پیشم شتاب 545

قوم گفتندش که ای چو تل ریگ ** پس چه می‌کردی کیی ای مردریگ

گفت من یک کس بدم ایشان گروه ** با سلاح و با شجاعت با شکوه

گفت اگر در جنگ کم بودت امید ** نعره‌ای زن کای کریمان برجهید

گفت آن دم کارد بنمودند و تیغ ** که خمش ورنه کشیمت بی‌دریغ

آن زمان از ترس بستم من دهان ** این زمان هیهای و فریاد و فغان 550

آن زمان بست آن دمم که دم زنم ** این زمان چندانک خواهی هی کنم

چونک عمرت برد دیو فاضحه ** بی‌نمک باشد اعوذ و فاتحه

گرچه باشد بی‌نمک اکنون حنین ** هست غفلت بی‌نمک‌تر زان یقین

هم‌چنین هم بی‌نمک می‌نال نیز ** که ذلیلان را نظر کن ای عزیز

قادری بی‌گاه باشد یا به گاه ** از تو چیزی فوت کی شد ای اله 555

شاه لا تاسوا علی ما فاتکم ** کی شود از قدرتش مطلوب گم

حواله کردن مرغ گرفتاری خود را در دام به فعل و مکر و زرق زاهد و جواب زاهد مرغ را

گفت آن مرغ این سزای او بود ** که فسون زاهدان را بشنود

گفت زاهد نه سزای آن نشاف ** کو خورد مال یتیمان از گزاف

بعد از آن نوحه‌گری آغاز کرد ** که فخ و صیاد لرزان شد ز درد

کز تناقضهای دل پشتم شکست ** بر سرم جانا بیا می‌مال دست 560

زیر دست تو سرم را راحتیست ** دست تو در شکربخشی آیتیست

سایه‌ی خود از سر من برمدار ** بی‌قرارم بی‌قرارم بی‌قرار

خوابها بیزار شد از چشم من ** در غمت ای رشک سرو و یاسمن

گر نیم لایق چه باشد گر دمی ** ناسزایی را بپرسی در غمی

مر عدم را خود چه استحقاق بود ** که برو لطفت چنین درها گشود 565