او ندارد خواب و خور چون آفتاب ** روحها را می‌کند بی‌خورد و خواب

که بیا من باش یا هم‌خوی من ** تا ببینی در تجلی روی من

ور ندیدی چون چنین شیدا شدی ** خاک بودی طالب احیا شدی 580

گر ز بی‌سویت ندادست او علف ** چشم جانت چون بماندست آن طرف

گربه بر سوراخ زان شد معتکف ** که از آن سوراخ او شد معتلف

گربه‌ی دیگر همی‌گردد به بام ** کز شکار مرغ یابید او طعام

آن یکی را قبله شد جولاهگی ** وآن یکی حارس برای جامگی

وان یکی بی‌کار و رو در لامکان ** که از آن سو دادیش تو قوت جان 585

کار او دارد که حق را شد مرید ** بهر کار او ز هر کاری برید

دیگران چون کودکان این روز چند ** تا شب ترحال بازی می‌کنند

خوابناکی کو ز یقظت می‌جهد ** دایه‌ی وسواس عشوه‌ش می‌دهد

رو بخسپ ای جان که نگذاریم ما ** که کسی از خواب بجهاند ترا

هم تو خود را بر کنی از بیخ خواب ** هم‌چو تشنه که شنود او بانک آب 590

بانگ آبم من به گوش تشنگان ** هم‌چو باران می‌رسم از آسمان

بر جه ای عاشق برآور اضطراب ** بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب

حکایت آن عاشق کی شب بیامد بر امید وعده‌ی معشوق بدان وثاقی کی اشارت کرده بود و بعضی از شب منتظر ماند و خوابش بربود معشوق آمد بهر انجاز وعده او را خفته یافت جیبش پر جوز کرد و او را خفته گذاشت و بازگشت

عاشقی بودست در ایام پیش ** پاسبان عهد اندر عهد خویش

سالها در بند وصل ماه خود ** شاهمات و مات شاهنشاه خود

عاقبت جوینده یابنده بود ** که فرج از صبر زاینده بود 595

گفت روزی یار او که امشب بیا ** که بپختم از پی تو لوبیا

در فلان حجره نشین تا نیم‌شب ** تا بیایم نیم‌شب من بی طلب

مرد قربان کرد و نانها بخش کرد ** چون پدید آمد مهش از زیر گرد

شب در آن حجره نشست آن گرمدار ** بر امید وعده‌ی آن یار غار

بعد نصف اللیل آمد یار او ** صادق الوعدانه آن دلدار او 600

عاشق خود را فتاده خفته دید ** اندکی از آستین او درید

گردگانی چندش اندر جیب کرد ** که تو طفلی گیر این می‌باز نرد