یا بیانی که بود نزدیکتر ** زین کنایات دقیق مستتر

راز جز با رازدان انباز نیست ** راز اندر گوش منکر راز نیست

لیک دعوت واردست از کردگار ** با قبول و ناقبول او را چه کار

نوح نهصد سال دعوت می‌نمود ** دم به دم انکار قومش می‌فزود 10

هیچ از گفتن عنان واپس کشید ** هیچ اندر غار خاموشی خزید

گفت از بانگ و علالای سگان ** هیچ واگردد ز راهی کاروان

یا شب مهتاب از غوغای سگ ** سست گردد بدر را در سیر تگ

مه فشاند نور و سگ عو عو کند ** هر کسی بر خلقت خود می‌تند

هر کسی را خدمتی داده قضا ** در خور آن گوهرش در ابتلا 15

چونک نگذارد سگ آن نعره‌ی سقم ** من مهم سیران خود را چون هلم

چونک سرکه سرکگی افزون کند ** پس شکر را واجب افزونی بود

قهر سرکه لطف هم‌چون انگبین ** کین دو باشد رکن هر اسکنجبین

انگبین گر پای کم آرد ز خل ** آیند آن اسکنجبین اندر خلل

قوم بر وی سرکه‌ها می‌ریختند ** نوح را دریا فزون می‌ریخت قند 20

قند او را بد مدد از بحر جود ** پس ز سرکه‌ی اهل عالم می‌فزود

واحد کالالف کی بود آن ولی ** بلک صد قرنست آن عبدالعلی

خم که از دریا درو راهی شود ** پیش او جیحونها زانو زند

خاصه این دریا که دریاها همه ** چون شنیدند این مثال و دمدمه

شد دهانشان تلخ ازین شرم و خجل ** که قرین شد نام اعظم با اقل 25

در قران این جهان با آن جهان ** این جهان از شرم می‌گردد جهان

این عبارت تنگ و قاصر رتبتست ** ورنه خس را با اخص چه نسبتست

زاغ در رز نعره‌ی زاغان زند ** بلبل از آواز خوش کی کم کند

پس خریدارست هر یک را جدا ** اندرین بازار یفعل ما یشا

نقل خارستان غذای آتش است ** بوی گل قوت دماغ سرخوش است 30

گر پلیدی پیش ما رسوا بود ** خوک و سگ را شکر و حلوا بود