ابر را هم تازیانه‌ی آتشین ** می‌زنندش کانچنان رو نه چنین

بر فلان وادی ببار این سو مبار ** گوشمالش می‌دهد که گوش دار

عقل تو از آفتابی بیش نیست ** اندر آن فکری که نهی آمد مه‌ایست

کژ منه ای عقل تو هم گام خویش ** تا نیاید آن خسوف رو به پیش 935

چون گنه کمتر بود نیم آفتاب ** منکسف بینی و نیمی نورتاب

که به قدر جرم می‌گیرم ترا ** این بود تقریر در داد و جزا

خواه نیک و خواه بد فاش و ستیر ** بر همه اشیا سمیعیم و بصیر

زین گذر کن ای پدر نوروز شد ** خلق از خلاق خوش پدفوز شد

باز آمد آب جان در جوی ما ** باز آمد شاه ما در کوی ما 940

می‌خرامد بخت و دامن می‌کشد ** نوبت توبه شکستن می‌زند

توبه را بار دگر سیلاب برد ** فرصت آمد پاسبان را خواب برد

هر خماری مست گشت و باده خورد ** رخت را امشب گرو خواهیم کرد

زان شراب لعل جان جان‌فزا ** لعل اندر لعل اندر لعل ما

باز خرم گشت مجلس دلفروز ** خیز دفع چشم بد اسپند سوز 945

نعره‌ی مستان خوش می‌آیدم ** تا ابد جانا چنین می‌بایدم

نک هلالی با بلالی یار شد ** زخم خار او را گل و گلزار شد

گر ز زخم خار تن غربال شد ** جان و جسمم گلشن اقبال شد

تن به پیش زخم خار آن جهود ** جان من مست و خراب آن و دود

بوی جانی سوی جانم می‌رسد ** بوی یار مهربانم می‌رسد 950

از سوی معراج آمد مصطفی ** بر بلالش حبذا لی حبذا

چونک صدیق از بلال دم‌درست ** این شنید از توبه‌ی او دست شست

باز گردانیدن صدیق رضی الله عنه واقعه‌ی بلال را رضی الله عنه و ظلم جهودان را بر وی و احد احد گفتن او و افزون شدن کینه‌ی جهودان و قصه کردن آن قضیه پیش مصطفی علیه‌السلام و مشورت در خریدن او

بعد از آن صدیق پیش مصطفی ** گفت حال آن بلال با وفا

کان فلک‌پیمای میمون‌بال چست ** این زمان در عشق و اندر دام تست

باز سلطانست زان جغدان برنج ** در حدث مدفون شدست آن زفت‌گنج 955

جغدها بر باز استم می‌کنند ** پر و بالش بی‌گناهی می‌کنند