گفت ای موسی دهانم دوختی ** و ز پشیمانی تو جانم سوختی‏

جامه را بدرید و آهی کرد تفت ** سر نهاد اندر بیابانی و رفت‏

عتاب کردن حق تعالی با موسی علیه السلام از بهر آن شبان‏

وحی آمد سوی موسی از خدا ** بنده‏ی ما را ز ما کردی جدا 1750

تو برای وصل کردن آمدی ** نی برای فصل کردن آمدی‏

تا توانی پا منه اندر فراق ** أبغض الأشیاء عندی الطلاق‏

هر کسی را سیرتی بنهاده‏ام ** هر کسی را اصطلاحی داده‏ام‏

در حق او مدح و در حق تو ذم ** در حق او شهد و در حق تو سم‏

ما بری از پاک و ناپاکی همه ** از گران جانی و چالاکی همه‏ 1755

من نکردم امر تا سودی کنم ** بلکه تا بر بندگان جودی کنم‏

هندوان را اصطلاح هند مدح ** سندیان را اصطلاح سند مدح‏

من نگردم پاک از تسبیحشان ** پاک هم ایشان شوند و در فشان‏

ما زبان را ننگریم و قال را ** ما روان را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود ** گر چه گفت لفظ ناخاضع رود 1760

ز انکه دل جوهر بود گفتن عرض ** پس طفیل آمد عرض جوهر غرض‏

چند ازین الفاظ و اضمار و مجاز ** سوز خواهم سوز با آن سوز ساز

آتشی از عشق در جان بر فروز ** سربه‏سر فکر و عبارت را بسوز

موسیا آداب دانان دیگرند ** سوخته جان و روانان دیگرند

عاشقان را هر نفس سوزیدنی ست ** بر ده ویران خراج و عشر نیست‏ 1765

گر خطا گوید و را خاطی مگو ** گر بود پر خون شهید او را مشو

خون شهیدان را ز آب اولی‏تر است ** این خطا از صد ثواب اولی‏تر است‏

در درون کعبه رسم قبله نیست ** چه غم ار غواص را پاچیله نیست‏

تو ز سر مستان قلاووزی مجو ** جامه چاکان را چه فرمایی رفو

ملت عشق از همه دینها جداست ** عاشقان را ملت و مذهب خداست‏ 1770

لعل را گر مهر نبود باک نیست ** عشق در دریای غم غمناک نیست‏

وحی آمدن موسی را علیه السلام در عذر آن شبان‏

بعد از آن در سر موسی حق نهفت ** رازهایی کان نمی‏آید به گفت‏